දෑත බිම ඔබා,
පස්සට වාරු වී,
නිසල ව හුන්
ඇගේ ලිහිල්
කෙස් රොදක්,
නිහඬ ව හමන
සුළගින්
එසවී,
මා මුහුණෙහි
හැපෙත්ම,
ඇගේ රන්වන්
මුහුණ දෙස
බැලූ මම
ඇසීමට දිගු කලක්
පුළ පුළා සිටි
කිසිවක් ඇසීමට
සිතීමි.
මසකු හඬ නගා දැගලූයෙන්,
ගං ඉවුර අස
පන් ගසින් යුත්
නොගැඹුරු බොර දිය
කැළඹිණ.
ඈත ඉවුරෙහි
උස්ව වැඩුණු
මහ උණ පඳුරින්
අහසට නැඟුණු
කොබෙය්යෙක්
කෑගාගෙන
පියාඹා ගියේ ය.
ඉක්බිතිව
මහා නිශ්ශබ්දතාවක් පැතිරිණ.
ඇගේ රන් වන් දිගටි මුහුණ දෙස බැලූ මම
ඇසීමට දිගු කලක් පුළ පුළා සිටි
කිසිවක් ඇසීමට
යළිත් සිතීමි.
නිශ්ශබ්දතාවය දැඩි විය.
පෙදෙස වසාගෙන පැතුරුණු
නිහඩ බැවින් මිරිකුණු මම
ඇයගේ
රන්වන්,
දිගටි,
නිසල
මුහුණ දෙස බලා
කරබා ගතිමි.
ජී.බී. සේනානායක
No comments:
Post a Comment